அன்பால் அழிந்தவன்

எனக்கும் உனக்குமான உறவை..

உதாசீனம் செய்வதே

உன் உள்ளம் மட்டும் தான்!

பூங்கொத்துக்களோடு வரவேற்கவேண்டியவள் –

பூத கணங்களோடு எதிர்கொள்கிறாள்

அன்பால் செய்யவேண்டியதை எல்லாம் –

அகங்காரத்தால் செய்து தொலைக்கிறாள்

தன்னை நோக்கி

தாவி வரும் மழை துளியை –

பாலைவனம் –

தன் வெப்பம் கொண்டு

தானே கொல்வது போல;

உன்னை நோக்கி வரும்போதெல்லாம் –

உடைத்து விளையாடுகிறாய் –

உணர்விழந்த என் உள்ளத்தை!

ஒளிமயமாக திகழவேண்டிய என் வாழ்வு –

உன்னால் –

பழிமயமாக படர்ந்து நிற்கிறது

மகிழ்ச்சிக்கும் உண்டோர் மரணதினம் –

எனின் –

இகழ்ச்சிக்கு உண்டோ ஒரு இறந்ததினம்?

என்னை நோக்கும் எல்லா இதழ்களிலும் –

புகழ்ச்சிக்கு பதில் இகழ்ச்சியே.. உட்கார்ந்திருக்கிறது...

இறுமாப்புடன்

அன்பால் அழிந்தவனுக்கு –

அடியேன் மட்டுமே ஆதாரம்!

தொழுபவனும், நிந்திப்பவனும் கடவுளையே

சதா சர்வ காலமும் நினைத்து கொண்டிருப்பது மாதிரி

எனக்கு

எப்போதுமே உன் ஞாபகம் தான்....

ஞாபகம் என்பது பயத்தின் மறுபெயர் ஆனால்!